Een drieling..... ...... ......

De eerste echo:

17-07-2013

Onze eerste afspraak in het ziekenhuis. Intake, echo en gesprek.

We hebben onze dochter van bijna 3 gezellig mee genomen, zodat ze vanaf het begin mee krijgt wat er staat te gebeuren. Na de intake mogen we gelijk doorlopen voor de echo.

Al een paar seconden na het begin van de echo, zegt de assistente; "Zal ik jullie eens wat vertellen..., het zijn er twee!" 

...…..…................

Mijn eerste reactie? "Holy s...!!" Maar we kunnen er niet omheen, de echo is heel duidelijk.

Twee vruchtzakjes met kleine boontjes er in. En twee kloppende hartjes. 

Ze schatten de zwangerschap op 7,4 weken.

Helemaal verbaasd lopen we de ruimte uit en wachten we op de volgende afspraak. Ondertussen zachtjes overleggend hoe we dit gaan aanpakken....

Het verklaart in ieder geval hoe ik me voel, extreem moe en snel duizelig. Twee kost meer energie dan één....

Thuis gekomen gaan we langzaam iedereen inlichten. Iedereen reageert verbaasd, enthousiast en bied zijn of haar hulp aan. Die zullen we zeker nodig hebben! 

Veel mensen begrijpen hoe heftig dit gaat zijn en wat voor impact dit heeft op je leven...

Na een paar weken inlezen, nadenken en 

relativeren hebben we het kunnen laten bezinken en beginnen we enthousiast te worden. Een tweeling! Hoe bijzonder en leuk! 

01-08-2013

Aan het werk. In de middag merk ik ineens dat ik bloed verlies. Enorm geschrokken bel ik naar het ziekenhuis en mag gelijk komen. De eerstvolgende echo is pas over een week, dus ze willen graag zien wat er aan de hand is. 

Eerlijk gezegd verwacht ik zelf op dat moment geen goed nieuws. Het komt vaak voor dat in het eerste trimester één van de twee het niet red... 

Zodra de echo begint zien we twee duidelijk kloppende hartjes, samen in één vruchtzakje. 

(Zou het een ééneiige tweeling zijn? ) Dan kijkt de assistente verder...

(Zien we daar nog een vruchtzakje?) Ze draait het scherm weg, zegt in eerste instantie niets en kijkt zelf even verder. Als ze wat later zegt: "Ik kijk nog even goed hoor, klein momentje", vraag ik haar: "Je gaat me toch niet vertellen dat het er drie zijn hè?"

Na een moment stilte en een blik van Jeroen zegt ze: " Ik denk het wel, kijk maar... Maar, ik heb dit zelf nog nooit ge-echood, dus ik ga er een gynaecoloog bij halen..."

WAT???? Drie???? Ze laten ons zo'n drie kwartier wachten tot ze eindelijk met een gynaecoloog terugkomen. Wij in de tussentijd in spanning, druk overleggend en geen idee wat we hier mee moeten! 

Als de gynaecoloog kijkt, bevestigd ze wat we al gezien hadden... Een drieling... WTF!!!

Er zitten ondertussen twee enthousiaste assistentes en een gynaecoloog te jubelen om deze echo en om wat ze zien. Ze roepen een hoop latijnse namen en dat ze dit eigenlijk nooit mee maken. 

Als de gynaecoloog vraagt: " Hoe zijn jullie eigenlijk zwanger geworden?", is ons antwoord: " tja, per ongeluk gepland?" "Een spontane drieling! Dat komt maar weinig voor!" 

Uhuh... Dat snappen we! 

Dus... Helemaal overweldigd naar huis.. Drie? Hoe moeten we dit gaan doen? Ons leven staat op zijn kop! 

Eerst maar de familie ingelicht, iedereen is in tranen en binnen no time bij ons.

Pfff, omschakelen. Dit heeft invloed op alles, wonen, vervoer, financieel, sociaal, etc, etc, etc.

Maar.... Wie overkomt dit nou? Een spontane drieling? Heel bijzonder...

Maar.... een zwangerschap van een drieling... Hoe risicovol.

Die avond en de dagen erna zijn er veel grapjes gemaakt, maar ook (vooral bij mij) veel tranen geweest. Ben overweldigd... Als dit maar goed gaat. 

Over een week de volgende afspraak en echo. Dan horen we hoe zich dit gaat ontwikkelen.

Ondertussen gaan we dit laten bezinken en er zo positief mogelijk in staan! 

Wordt vervolgd....

Echo 1

Echo 2