27 weken @ MMC

Vandaag 27 weken zwanger! Bijna twee weken verder, sinds ik opgenomen ben in het ziekenhuis.

Ondertussen is mijn omgeving veranderd, maar de situatie niet.

Gelukkig heb ik aan het eind van de eerste week voor elkaar gekregen dat ik overgeplaatst werd naar Veldhoven.

Dat scheelt voor iedereen een half uur rijden, ik lig hier alleen op een kamer en Jeroen en Elynn mogen hier hele dagen zijn. Lekker veel privacy en veel rust. Want ondanks dat de afdeling hier vol ligt, krijg ik echt niets mee van de andere vrouwen die hier liggen. Het is dat ik voor mijn badkamer de gang op moet, anders zou ik helemaal geïsoleerd liggen. Nu kan ik af en toe nog even hoi roepen tegen de verpleegkundigen en voorbijgangers, wel zo gezellig (lees; brabants).

Qua situatie is er, gelukkig, weinig verandering. Ik heb in de afgelopen twee weken geen weeën gehad, geen gekke dingen meegemaakt en ons meisje is dus rustig blijven zitten. 

Ondanks deze goede berichten, gaan de artsen er nog steeds vanuit dat ik elk moment kan gaan bevallen en nemen ze geen risico's. Ik mag dus echt niet naar huis. En dat is, hoe positief we er ook proberen in te staan, gewoon echt niet leuk.

Ondertussen hebben Jeroen en ik een rondleiding gehad op de intensive care voor de te vroeg geboren kindjes. 

We hebben een kijkje mogen nemen bij een kindje wat 12 dagen geleden geboren was en nu de leeftijd had van ons kindje, 26,4 weken. 

En met dat kindje gaat het goed, alle slangetjes e.d. waren net ontkoppeld en hij deed het allemaal al zelf. Zo bijzonder!

Maar zo klein! En zo niet de bedoeling dat hij er al is! Maar heel knap en wonderbaarlijk dat dit kan, dat deze mensen deze kindjes kunnen helpen groot te worden. En te overleven buiten de buik van hun mama. 

We weten dat we op de goede plek zijn en dat deze tijd maar relatief is op een heel leven! En we weten ook dat deze tijd heel hard nodig is om ons kindje alle kansen te geven!

Want ze moet blijven zitten!

Dan maar hele lange saaie dagen voor mij. Dikke tranen als Elynn hier de deur uitloopt en naar huis gaat. Niet thuis kunnen slapen of überhaupt lekker thuis kunnen zijn.

Maar, we redden ons wel, Frummel en ik!

Zo zijn dingen als boeken, Ipad, Netflix, Plants vs Zombies en Mystery Case Files heilig verklaard vanaf nu! 

En kan Sinterklaas gelukkig ook hier in het ziekenhuis zijn pakjes komen brengen!

En, zoals het er nu naar uitziet, kan ik vast na gaan denken over een te foute kerstboom en ledkaarsjes (want echte mogen niet) om de boel aan te kleden. 

Want ook kerst en oud & nieuw worden dit jaar in het ziekenhuis gevierd. Daar gaan we voor, want dat betekend dat Frummel nog zeker 5 weken blijft zitten. 

Ik ga er dus vooralsnog vanuit dat ik over twee weken weinig nieuws te vertellen heb. Of het moet gaan over ontsnappingsplannen, rolstoelwedstrijden en zussenavonden. 

Op naar de volgende twee weken, met hopelijk genoeg afleiding en leuke dingen, om alle minder leuke dingen even te vergeten. 

Op naar weer twee weken erbij!

Wordt vervolgd.

Bedrust...

Dinsdag 19 november, 1.30 uur.

Half dromend word ik wakker. Dromend dat ik heel erg moet plassen. Iets klopt er niet.

Naar het toilet dan maar... Volgens mij verlies ik vocht! Nog even checken, handdoekje mee voor de zekerheid, maar terug in bed blijft het lopen. 

Jeroen wakker gemaakt en snel naar beneden om te bellen met het ziekenhuis. Nu kom ik er ook achter dat ik wat bloedverlies heb. Niet goed dus en als ik het ziekenhuis aan de telefoon heb, moet ik ook gelijk komen. 

Daar aangekomen worden er gelijk een hoop testen gedaan, slangetjes aangesloten en een hartfilmpje en echo gemaakt. Bij toeval heeft gelukkig mijn eigen gynaecoloog dienst vanavond en die brengt het slechte nieuws.

"Ja, er zijn vliezen gebroken. En we weten niet helemaal zeker welke vliezen gebroken zijn. Waarschijnlijk van één van de overleden kindjes. We gaan dus even bellen met het WKZ in Utrecht."

Gelukkig is er nog geen sprake van weeën, maar dat kan nog wel komen. 

Als onze gynaecoloog overlegd heeft, verteld hij dat ik naar Utrecht ga en word opgehaald met de ambulance. Mocht ik gaan bevallen, is ons kindje daar het beste af. 

Dit was niet de planning! De planning was lekker doordragen tot 40 weken en een gezond meisje op de wereld zetten. Geen drama meer, de risico-periode was voorbij! 

Maar, ergens is het een logische ontwikkeling. Er zitten nu eenmaal twee overleden kindjes in mijn buik, die aanleiding tot 'bevallen' kunnen geven. 

In Utrecht aangekomen zijn alle controles en extra nogmaals gedaan. 

De situatie even op een rijtje:

- Ons meisje zit, voor zover ze kunnen zien, nog goed verpakt in een ruime hoeveelheid vruchtwater.

- één van de tweeling ligt helemaal onderin, van deze baby zijn hoogstwaarschijnlijk de vliezen gebroken.

- vanwege een 'open verbinding' is er kans op infectie. Ik krijg nu dus preventief antibiotica. 

- omdat de kans op vroeggeboorte nu heel groot is, krijg ik injecties voor het rijpen van de longetjes, twee in totaal.

- er zijn nog geen weeën, dat is gunstig. 

Bij weeën krijg ik weeënremmers. Of het moet zo zijn dat ik wel een infectie krijg, dan is ze in sommige gevallen beter af uit mijn buik. 

- elke dag dat ze blijft zitten, is er één ten gunste van het kleine meisje. 

En dit alles betekend: absolute bedrust.

In Utrecht, weg van mijn lieve schatjes thuis. De komende weken zeker...

Dus, de achtbaan staat nog niet stil. En we moeten gewoon nog harder knokken voor ons kleine meisje. Die overigens wel goed van haar laat horen, steeds rondjes zwemt in mijn buik en het de gynaecoloog erg moeilijk maakt om een consant hartfilmpje te maken. Dat stukje voelt dus goed en dat moeten we zo houden. Nou de rest nog... 

Nog (hopelijk) zo'n 13 weken te gaan. 

Wordt vervolgd.