13 weken zwanger

De kritieke grens ligt achter ons. Eerste trimester zit erop!

Afgelopen dinsdag hadden we weer een echo, dit blijft steeds bijzonder.

Op de een of andere manier zit je in de tijd ertussen toch in een soort van roes. 

Je weet wel dat het er drie zijn, maar toch vergeet je het af en toe even.

Je leven gaat namelijk gewoon door in de tussentijd. Je doet nog steeds boodschappen voor drie personen, je dochter gaat nog steeds naar haar lieve gastouder en beste vriendinnetje en ook de peuterspeelzaal gaat door. Het leven is nu nog niet hectisch en blijft zover normaal.

Het is alleen voor mij een beetje saaier geworden, gezien ik nu niet kan werken, niet veel kan en dus veel binnen zit. Ik slaap héél veel, lees veel, kijk veel oude tv-series (Roseanne blijft de bom) en speel veel heerlijke hersenloze spelletjes op de Ipad. Serieus, 'Plant vs Zombies' is voor dit soort situaties uitgevonden!

Zolang ik maar niet teveel beweeg gaat het goed. Van te lang staan (lees 5 minuten), word ik duizelig.

Volgens de gynaecoloog zou ik me met een week of 14 beter moeten gaan voelen en meer energie moeten krijgen. Daar heb ik mijn hoop dus maar op gezet. Want ondanks dat ik het huishouden doen één van de verschrikkelijkste dingen ooit vind, is het nu toch wel echt heel vervelend dat het me gewoon niet lukt...

Maar, even terug naar de echo! Ik heb de nacht ervoor geen oog dicht gedaan en veel gepiekerd. Ik ben ook redelijk zenuwachtig als we richting ziekenhuis rijden. Dit zal ik elke twee weken wel hebben, het blijft gewoon spannend hoe de baby's groeien en zich ontwikkelen. 

Dit keer hebben we de andere gynaecoloog uit Utrecht, die natuurlijk eerst een aantal vragen stelt om vervolgens ook verbaasd te zeggen: "Ben je spontaan zwanger geraakt? Geen behandeling gehad?"

Dit blijkt dus echt wel bijzonder te zijn... We horen het zo vaak!

Zodra de echo echt begint, spelen mijn zenuwen weer op. Maar op het moment dat je die hartjes ziet kloppen en drie hele drukke baby's ziet, gaan de zenuwen naar de achtergrond en ben je weer verbaasd en verwonderd dat het er toch echt drie zijn. 

Dat ze druk bewegen verbaasd me niet, ik voel al een paar weken 'drukte' in mijn buik. Alsof er drie stuiterballen in zitten. Heel apart, als je in een vroeg stadium van je zwangerschap zit. Maar als de gynaecoloog ze opmeet, blijken ze alledrie 6 cm en een beetje te zijn. Dat is totaal toch zo'n 18 cm baby! Bij een zwangerschap van een eenling ben je dan rond de 17/18 weken zwanger. De meeste vrouwen voelen de baby tegen die tijd wel. 

Logisch dus dat ik ze nu ook voel. 

En, als de gynaecoloog de plek van de baby's gaat bepalen, is die drukte in mijn buik helemaal te verklaren! Om even een beeld te geven, twee weken geleden lag de ééneiige tweeling rechtsonder in mijn buik, de eenling lag links ernaast.

Nu ligt de tweeling linksboven en de eenling rechtsonder. Ze houden een soort van wedstrijdje wie er bovenop komt te liggen. Misschien moet we een poule starten wie waar eindigt! 

De tweeling lag ook heel gezellig dicht tegen elkaar aan, heel bijzonder om te zien. En de eenling lag heerlijk met uitgestrekte benen op zijn rug te 'chillen'.

Qua groei en ontwikkeling zitten ze op de goede lijn, de lijn van een éénling. Die houden ze de eerste tijd van een meerlingzwangerschap als basis aan. Met de acceptatie dat ze iets of wat kleiner zullen zijn. Pas na 20 weken gaan we waarschijnlijk grotere verschillen krijgen. Dit omdat de ruimte natuurlijk steeds kleiner wordt. 

Het geslacht gaan ze ook pas bekijken met 20 weken, sommige doen het eerder, maar ze willen zekerheid hebben. En wij ook! Wij willen graag weten wat het zijn!

Zo hoeven we geen 6 namen te bedenken, kunnen we gericht kleertjes kopen en de babykamer inrichten. Dat maakt het leven net iets gemakkelijker. 

Misschien kunnen we hier ook een poule op zetten? Over 7 weken het antwoord! 

En voor nu, helaas drie weken wachten tot de volgende echo. We hebben namelijk vanaf dit weekend lekker vakantie! Laatste keer met zijn drieën!

Mooie afleiding, even niet nadenken over het feit dat het er drie zijn en of het allemaal wel goed gaat.

En gewoon op de dag van de volgende echo afwachten wat er gebeurt.

En misschien in die tussentijd eens gaan concentreren op namen, drie stuks..... 

Zwanger zijn...

Zwanger zijn... Er zijn vrouwen die dit geweldig vinden! Die op een roze wolk zitten en daar niet meer vanaf vallen tot de bevalling. Soms zelfs tot weken daarna!

Die heerlijk gaan babyshoppen en het de hele dag nergens anders over hebben.

Die na de bevalling al gelijk een planning maken voor de volgende zwangerschap.

Heerlijk lijkt me dat!

Ik behoor heel duidelijk niet tot die groep!

Het begint al met het feit dat ik mijn über-medicijnen niet mag gebruiken, maar slechts een slap aftreksel daarvan (voor allergieën, hooikoorts, enz (nerd!), waardoor ik dus sowieso vanaf dag 1 al zuchtend en naar adem happend door het leven ga. (Maar dat even terzijde, dat is gewoon iets wat bij mij hoort.)

De rest van de kwaaltjes zijn gewoon ronduit irritant! 

Extreme vermoeidheid, waardoor je 's avonds om 20.30 uur al naast je wederhelft ligt te slapen op de bank, zo gezellig! 

Misselijk zijn en honger hebben te gelijk, wie verzint dit! 

Serieus alles vergeten! Vooral je korte termijngeheugen is de klos. (Dit gaat overigens ook nooit meer helemaal over.)

En! Niet te vergeten! Het dikker worden.. 

Bij mij gaat dit ook vanaf dag 1 vol enthousiasme! 

Jaja, je krijgt er iets moois voor terug. 

Jaja, het heeft een goed doel!

Jaja, het is maar 9 maanden!

Ja! Maar ik sta weer eens een half uur kleren te passen voordat ik de deur uitkan. Wat zich resulteert in oftewel tranen, oftewel gesnauw naar vriendlief of toch iets van een gesneuveld voorwerp hier en daar (meestal niet van veel waarde).

Je mag niet in de zon of onder de zonnebank (zwangerschapsmasker) en je kunt beter geen hakken dragen.

Je mag geen alcohol, geen sigaretten, die ik zo op z'n tijd toch echt wel lekker vind, vooral in combinatie met die alcohol. Nu mogen jullie je afvragen waar ik zin in had toen ik hoorde dat een tweeling werd... Laat staan toen het een drieling bleek te zijn!

Je mag geen carpaccio, geen filet americain, geen rauwe dingen in het algemeen, dus ook geen sushi!!

Aangezien ze ook elk jaar weer iets nieuws verzinnen wat je niet mag, zal het lijstje hierboven zeker niet compleet zijn!

Je lijf zit vol hormonen, wat bij mij betekend veel tranen en veel stemmingswisselingen ;-)! Mijn schatje heeft lang geleden geleerd om "mee te deinen". Zijn woorden overigens....

De meeste klachten zijn na het eerste trimester wel weg, daarna word je alleen maar dikker....

Maar, ik moet wel helemaal eerlijk zijn. Op het moment dat je een echo krijgt of iets voelt bewegen in je buik, dan is zwanger zijn toch wel heel speciaal....

En is het wel heel bijzonder dat je dit als vrouw mee mag maken. 

Totdat de weeën beginnen...

Je de bevalling moet doorstaan (die oerkrachten bestaan dus gewoon echt!)

En dan nog de nasleep van het zwanger zijn. Negen maanden zwanger, negen maanden ontzwangeren zeggen ze. 

Nou, maak er maar een jaar van! 

En dan heb je je kindje in je armen. En je vergeet de klachten, de hormonen, de tranen, de weeën en de naweeën.

En begin je plannen te maken voor de volgende...

(Ik niet meer trouwens na deze zwangerschap, dit is echt de laatste keer! Iets met een knoopje...)

O, als jij wel tot die eerste groep op die roze wolk behoort! Top!! Kun je mij vertellen waar ik hem kan vinden?

Geen drieling...Maar een vierling... BAZINGA! (Grapje)

06-08-2013

Onze afspraak met de gynaecoloog uit het WKZ in Utrecht.

Zelf ben ik best zenuwachtig. Hoeveel risico zit er aan deze zwangerschap?

Gaat alles goed? Kloppen de hartjes nog?

En, o ja, zijn het er echt geen vier?? Tot nu toe kwam er met elke echo één bij! 

Natuurlijk loopt het uit en mogen we na een uur wachten eindelijk naar binnen..

De gynaecoloog vraagt gelijk: "Een drieling? Hoe zijn jullie zwanger geraakt?"

En wij antwoorden weer braaf: "Per ongeluk gepland" :-).

"Een spontane drieling!! Dat is echt zeldzaam, meestal gaat er een behandeling aan vooraf!"

Ondertussen begint hij met de echo, dus onze aandacht gaat volledig naar het scherm.

Daar zijn ze weer, 3 baby's, 3 kloppende hartjes! 

Hij begint rustig te kijken naar wat hij noemt 'de eenling'. De baby die dus in een eigen vruchtzak zit met een eigen placenta. Deze baby, die lekker onpersoonlijk baby C genoemd wordt, is dus echt apart van de andere twee, die een eeneiige tweeling zijn. 

Als hij naar die twee gaat kijken, begint hij met baby A, die zich goed laat zien. Baby B zit goed verstopt en laat zich niet zo makkelijk vinden. Vandaar dat hij bij de eerste echo ook niet gezien is.

Het is belangrijk om te zien hoe de baby's aan de placenta vastzitten, of ze samen in één vruchtzak zitten en of dat er een tussenschotje te zien is. 

Als ze samen één zak delen en niet van elkaar gescheiden zijn, kunnen ze in de loop van de zwangerschap in elkaar verstrengeld raken. Als dit gebeurt, is de overlevingskans voor beiden niet groot. Gelukkig is dat niet het geval en hebben ze ieder hun eigen "tentje". Ook zitten de navelstrengen ieder aan één buitenste zijnde van de placenta, mooi ver uit elkaar.

Qua groei zitten ze alledrie op 10 weken en een beetje, op schema dus.

So far, so good.

Dan het gesprek, hoe staan we ervoor?

Bovenstaande situatie is tot nu toe vrij gunstig, maar we worden wel gelijk op de hoogte gesteld van alle risico's die we tegen kunnen komen... Zoals:

* Vroeggeboorte: Volgens de gynaecoloog is de draagtijd van een drieling 33 weken. Gemiddeld worden ze echter met 30 weken (of vroeger) al geboren. Dit neemt vanzelfsprekend al heel veel risico's met zich mee. Na de geboorte en in de eerste levensjaren.

*  TTTS: Twin to Twin transfusion syndrome (tweelingtransfusiesyndroom): Dit kan voorkomen bij ééneiige tweelingen die samen een placenta delen. Er kan een verbinding ontstaan tussen de slagaderen van het ene kind en de aderen van het andere kind. Hierdoor zal het ene kind (de transfuseur) te weinig bloed voor zichzelf hebben, met als gevolg bloedarmoede, uitdroging en groeivertraging als gevolg. Het andere kind (de transfusé) krijgt teveel bloed, met als gevolg overvulling van de bloedvaten, oedeem en teveel vruchtwater.Tot 26 weken van de zwangerschap kan TTTS de dood van beide foetussen veroorzaken of leiden tot ernstige handicaps. Daarna overleven de kinderen de zwangerschap meestal en is er een grotere kans dat er geen handicaps zullen zijn. 

De kans op TTTS is 15 %.

Er is een behandeling voor; d.m.v. laseren kan het verbindende bloedvat worden afgesloten. Dit is natuurlijk niet geheel zonder risico voor de zwangerschap. Je kunt hierdoor alsnog één of meerdere kindjes verliezen.

* Groeiachterstand: Dit kan bijvoorbeeld doordat één van de twee foetussen uit een kleiner deel van de placenta voeding krijgt dan de ander. Hier heb je zo'n 5 % kans op.

* Algemene zwangerschapsrisico's: Zoals zwangerschapsvergiftiging, zwangerschapssuiker, hoge bloeddruk. Dit risico heb je bij een zwangerschap van één baby al, bij een drieling dus maal drie.

Dus, veel risico zo'n drieling zwangerschap. Er zijn verschillende keuzes die je kunt maken. 

Er zijn mensen die in een vroeg stadium (eerste trimester) besluiten de zwangerschap te reduceren. Dus één of twee baby's te laten gaan. Dit met het risico dat ook nummer drie komt te overlijden. 

In een later stadium kun je dit ook nog besluiten (wettelijk tot 24 weken). Meestal wordt die keuze dan pas gemaakt als blijkt dat één of meerdere baby's het niet gaan redden. 

Bijvoorbeeld door TTTS of groeiachterstand. Ze kunnen bijvoorbeeld als blijkt dat één van de baby's het niet gaat redden, de navelstreng van deze doorklippen, waardoor alle voeding naar de andere gaat en die dus een grotere kans op overleven krijgt. 

Pfff.... Wat een heftige informatie allemaal... 

Even voor de duidelijkheid: 

Op dit moment hebben we alles nog mee. Drie even grote baby's met goede hartactiviteit. 

In mijn vorige zwangerschap had ik geen zwangerschapsvergiftiging, zwangerschapssuiker of een te hoge bloeddruk. Nu dus geen reden om dat te verwachten.

Ook heb ik mijn vorige zwangerschap bijna volledig voldragen (38,5 week). Ook dat pleit voor ons, mijn baarmoeder kan het blijkbaar aan ;-).

Ze willen ons elke twee weken zien, plus daarnaast nog alle reguliere controles.

D.w.z: de echo's worden gedaan door de gynaecologen uit Utrecht (WKZ). Gelukkig zijn die elke twee weken in het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg, scheelt iets in de reistijd...

De reguliere controles worden gedaan door de gynaecologen van het E.Z. zelf. (Elke drie weken)

Ondanks dat ik zelf extreem moe en snel duizelig ben, sta ik nu als een wannabee topsporter in de startblokken. We gaan ervoor! Op naar drie gezonde kindjes, alledrie een kans! 

Het hele praktische gebeuren er omheen komt wel goed. Als ze maar goed uit de strijd komen! 

Tussen alle echo's door gaan we vast op zoek naar een auto voor 6, die niet al te degelijk is.. (Ik blijf wel mezelf uiteindelijk ;-)) 

Gaan we ons huis alvast op papier een andere indeling geven, want waar leggen we iedereen neer?!

En op zoek naar de meest handige en toffe drielingwagen (met cupholder voor mijn koffie to go natuurlijk ;-)) De leuke dingen dus, de rest bekijken we gewoon van dag tot dag. 

 (PS; ik ben stiekem wel opgelucht dat ze toch echt geen nummer vier zagen zitten!)

Een drieling..... ...... ......

De eerste echo:

17-07-2013

Onze eerste afspraak in het ziekenhuis. Intake, echo en gesprek.

We hebben onze dochter van bijna 3 gezellig mee genomen, zodat ze vanaf het begin mee krijgt wat er staat te gebeuren. Na de intake mogen we gelijk doorlopen voor de echo.

Al een paar seconden na het begin van de echo, zegt de assistente; "Zal ik jullie eens wat vertellen..., het zijn er twee!" 

...…..…................

Mijn eerste reactie? "Holy s...!!" Maar we kunnen er niet omheen, de echo is heel duidelijk.

Twee vruchtzakjes met kleine boontjes er in. En twee kloppende hartjes. 

Ze schatten de zwangerschap op 7,4 weken.

Helemaal verbaasd lopen we de ruimte uit en wachten we op de volgende afspraak. Ondertussen zachtjes overleggend hoe we dit gaan aanpakken....

Het verklaart in ieder geval hoe ik me voel, extreem moe en snel duizelig. Twee kost meer energie dan één....

Thuis gekomen gaan we langzaam iedereen inlichten. Iedereen reageert verbaasd, enthousiast en bied zijn of haar hulp aan. Die zullen we zeker nodig hebben! 

Veel mensen begrijpen hoe heftig dit gaat zijn en wat voor impact dit heeft op je leven...

Na een paar weken inlezen, nadenken en 

relativeren hebben we het kunnen laten bezinken en beginnen we enthousiast te worden. Een tweeling! Hoe bijzonder en leuk! 

01-08-2013

Aan het werk. In de middag merk ik ineens dat ik bloed verlies. Enorm geschrokken bel ik naar het ziekenhuis en mag gelijk komen. De eerstvolgende echo is pas over een week, dus ze willen graag zien wat er aan de hand is. 

Eerlijk gezegd verwacht ik zelf op dat moment geen goed nieuws. Het komt vaak voor dat in het eerste trimester één van de twee het niet red... 

Zodra de echo begint zien we twee duidelijk kloppende hartjes, samen in één vruchtzakje. 

(Zou het een ééneiige tweeling zijn? ) Dan kijkt de assistente verder...

(Zien we daar nog een vruchtzakje?) Ze draait het scherm weg, zegt in eerste instantie niets en kijkt zelf even verder. Als ze wat later zegt: "Ik kijk nog even goed hoor, klein momentje", vraag ik haar: "Je gaat me toch niet vertellen dat het er drie zijn hè?"

Na een moment stilte en een blik van Jeroen zegt ze: " Ik denk het wel, kijk maar... Maar, ik heb dit zelf nog nooit ge-echood, dus ik ga er een gynaecoloog bij halen..."

WAT???? Drie???? Ze laten ons zo'n drie kwartier wachten tot ze eindelijk met een gynaecoloog terugkomen. Wij in de tussentijd in spanning, druk overleggend en geen idee wat we hier mee moeten! 

Als de gynaecoloog kijkt, bevestigd ze wat we al gezien hadden... Een drieling... WTF!!!

Er zitten ondertussen twee enthousiaste assistentes en een gynaecoloog te jubelen om deze echo en om wat ze zien. Ze roepen een hoop latijnse namen en dat ze dit eigenlijk nooit mee maken. 

Als de gynaecoloog vraagt: " Hoe zijn jullie eigenlijk zwanger geworden?", is ons antwoord: " tja, per ongeluk gepland?" "Een spontane drieling! Dat komt maar weinig voor!" 

Uhuh... Dat snappen we! 

Dus... Helemaal overweldigd naar huis.. Drie? Hoe moeten we dit gaan doen? Ons leven staat op zijn kop! 

Eerst maar de familie ingelicht, iedereen is in tranen en binnen no time bij ons.

Pfff, omschakelen. Dit heeft invloed op alles, wonen, vervoer, financieel, sociaal, etc, etc, etc.

Maar.... Wie overkomt dit nou? Een spontane drieling? Heel bijzonder...

Maar.... een zwangerschap van een drieling... Hoe risicovol.

Die avond en de dagen erna zijn er veel grapjes gemaakt, maar ook (vooral bij mij) veel tranen geweest. Ben overweldigd... Als dit maar goed gaat. 

Over een week de volgende afspraak en echo. Dan horen we hoe zich dit gaat ontwikkelen.

Ondertussen gaan we dit laten bezinken en er zo positief mogelijk in staan! 

Wordt vervolgd....

Echo 1

Echo 2