Bedrust...

Dinsdag 19 november, 1.30 uur.

Half dromend word ik wakker. Dromend dat ik heel erg moet plassen. Iets klopt er niet.

Naar het toilet dan maar... Volgens mij verlies ik vocht! Nog even checken, handdoekje mee voor de zekerheid, maar terug in bed blijft het lopen. 

Jeroen wakker gemaakt en snel naar beneden om te bellen met het ziekenhuis. Nu kom ik er ook achter dat ik wat bloedverlies heb. Niet goed dus en als ik het ziekenhuis aan de telefoon heb, moet ik ook gelijk komen. 

Daar aangekomen worden er gelijk een hoop testen gedaan, slangetjes aangesloten en een hartfilmpje en echo gemaakt. Bij toeval heeft gelukkig mijn eigen gynaecoloog dienst vanavond en die brengt het slechte nieuws.

"Ja, er zijn vliezen gebroken. En we weten niet helemaal zeker welke vliezen gebroken zijn. Waarschijnlijk van één van de overleden kindjes. We gaan dus even bellen met het WKZ in Utrecht."

Gelukkig is er nog geen sprake van weeën, maar dat kan nog wel komen. 

Als onze gynaecoloog overlegd heeft, verteld hij dat ik naar Utrecht ga en word opgehaald met de ambulance. Mocht ik gaan bevallen, is ons kindje daar het beste af. 

Dit was niet de planning! De planning was lekker doordragen tot 40 weken en een gezond meisje op de wereld zetten. Geen drama meer, de risico-periode was voorbij! 

Maar, ergens is het een logische ontwikkeling. Er zitten nu eenmaal twee overleden kindjes in mijn buik, die aanleiding tot 'bevallen' kunnen geven. 

In Utrecht aangekomen zijn alle controles en extra nogmaals gedaan. 

De situatie even op een rijtje:

- Ons meisje zit, voor zover ze kunnen zien, nog goed verpakt in een ruime hoeveelheid vruchtwater.

- één van de tweeling ligt helemaal onderin, van deze baby zijn hoogstwaarschijnlijk de vliezen gebroken.

- vanwege een 'open verbinding' is er kans op infectie. Ik krijg nu dus preventief antibiotica. 

- omdat de kans op vroeggeboorte nu heel groot is, krijg ik injecties voor het rijpen van de longetjes, twee in totaal.

- er zijn nog geen weeën, dat is gunstig. 

Bij weeën krijg ik weeënremmers. Of het moet zo zijn dat ik wel een infectie krijg, dan is ze in sommige gevallen beter af uit mijn buik. 

- elke dag dat ze blijft zitten, is er één ten gunste van het kleine meisje. 

En dit alles betekend: absolute bedrust.

In Utrecht, weg van mijn lieve schatjes thuis. De komende weken zeker...

Dus, de achtbaan staat nog niet stil. En we moeten gewoon nog harder knokken voor ons kleine meisje. Die overigens wel goed van haar laat horen, steeds rondjes zwemt in mijn buik en het de gynaecoloog erg moeilijk maakt om een consant hartfilmpje te maken. Dat stukje voelt dus goed en dat moeten we zo houden. Nou de rest nog... 

Nog (hopelijk) zo'n 13 weken te gaan. 

Wordt vervolgd.