Marly 27-01-2014

Sinds de laatste keer dat ik mijn blog heb aangevuld, is er veel gebeurd!

Zo kregen we bij de eerste controle in Tilburg te horen dat we één week eerder uitgerekend waren. Dit was uiteraard goed nieuws, één hele week cadeau. 

We zaten zo ook gelijk in de 'veilige' zone wat bevallen betreft. Als ze zich aan zou dienen, mocht ze komen.

Ook werd er afgesproken, dat als na 40 weken nog niet geboren zou zijn, we een datum zouden gaan afspreken.

Dus, we hadden uiterlijk nog zes weken te gaan.

Maar, aan het eind van die week, op zondagavond, kreeg ik last van mijn buik.

Na een tijdje afgewacht te hebben, hebben we toch maar met het ziekenhuis gebeld.

Ik had harde buiken, met tussenpozen. Reden genoeg om alles weer te laten controleren.

Omdat ik wist dat ik toch wel zou moeten blijven in het ziekenhuis, heb ik op mijn gemak een koffertje in gepakt, met kleren, babykleren (in hele kleine maatjes), fototoestellen en noem maar op. Wie weet, misschien zette het wel door. Toch hoopte ik dat het nog niet zo ver was. Ik was net 35 weken, nog steeds te vroeg. Al hadden we al 10 weken gewonnen, twee weken erbij zou mooi zijn.

In het ziekenhuis aangekomen werden we weer aan een ctg gelegd. Daar werd inderdaad gelijk gezien dat ik weeën had. En ik begon ze ook steeds beter te voelen.

Na een tijdje gewacht te hebben kwam het eerste legertje doktoren aan ons bed.

Ze dachten allemaal dat het begonnen was, dus we moesten blijven. 

Die nacht hebben we gewoon rustig geslapen en bij de controles de ochtend erop was er weinig veranderd. Al had ik ondertussen wel wat onsluitting. 

Die ontsluiting betekende ook gelijk dat ik van één van de tweeling zomaar kon gaan bevallen. En al was dat risico er al die weken al geweest, nu kwam dat toch wel heel dichtbij. 

Het kwam nu allemaal heel dichtbij. 

Gezien ik dus ontsluiting had, nog steeds weeën had en het niet afgezwakt was, wilden ze me zeker in de gaten blijven houden.

Mijn gynaecolog kwam die middag zelf ook kijken. En met hem hebben we toen een 'afspraak' gemaakt;

Als het de komende twee dagen afzwakt en/of weer stil staat, mag je naar huis en daar verder afwachten.

Als het zo blijft of erger wordt, gaan we woensdag kijken waar we staan en zo nodig een keizersnee plannen.

Als het toch doorzet, mag ze gewoon komen.

Opwekken van de weeën gaat niet, vanwege een eerdere keizersnee.

Maar, als jij (ik dus) het niet meer trekt, gaan we ook actie ondernemen. Want je laat steeds wel zien dat je sterk bent, we willen niet dat je er zelf alsnog aan onderdoor gaat. 

Genoeg is genoeg.

Oke, plan van aanpak. Daar kunnen we wat mee. Nog twee dagen dus, woensdagochtend weten we meer. 

Of ze is er al.

Maar helaas, het zette niet door en zwakte niet af in de twee dagen erna. 

En woensdagochtend was ik het beu.

De onzekerheid over wanneer we zouden gaan bevallen en de onzekerheid of onze dochter wel gezond was werd me een beetje te veel. 

Ik was moe van drie dagen weeën opvangen en geen eind in zicht te hebben.

Het voelde ook niet meer goed. Al die weken dat wij er vertrouwen in hadden dat ze wel bleef zitten, dat gevoel was nu weg.

Dus, toen onze gynaecoloog die middag terug kwam, is er een beslissing gemaakt.

Na het weekend zou ze gehaald worden.

Dan zou ik 36 weken zwanger zijn, weer net een paar dagen verder. En die laatste 4 dagen waren nog te overzien.

Die laatste dagen kon ik ook lekker thuis doorbrengen.

Het is een heel gek idee om te weten wanneer je kind geboren wordt.

Om op maandagochtend half 7 in de auto te stappen en twee uur later in de OK je kind voor het eerst te horen huilen.

We waren van tevoren goed ingelicht.

Omdat ze toch nog te vroeg geboren zou zijn, zouden Marly en ik opgenomen worden op de kinderafdeling, niet op de kraamafdeling. 

En het zou van een hoop factoren afhangen of ze in een couveuse moest en wanneer ze mee naar huis zou mogen. We hielden er maar rekening mee dat we er zeker anderhalve week zouden liggen. 

Maar, toen ze eenmaal geboren was, bleek alles zo goed te zijn, dat we na 4 dagen naar huis mochten!

Ze was klein, maar alle waardes waren goed. Ze hield zichzelf goed op temperatuur en ze at goed.

Ze gedroeg zich dus eigenlijk gewoon als een voldragen gezonde baby.

Eindelijk, goed nieuws! Een mooie ( en hele knappe al zeg ik het zelf), gezonde dochter van net geen vijf pond.

Met alles erop en eraan en geen gekke dingen. Wat een opluchting en vreugde!

Daar hebben we het allemaal voor gedaan.

Ondertussen zijn we alweer meer dan een maand verder. De eerste weken met gebroken nachten zitten er op en we raken gewend aan een gezin van vier.

Het is even wennen aan het idee dat alles nu goed gaat. Geen ziekenhuisbezoekjes meer, geen onzekerheden en gedoe meer.

Als we terugkijken op alles, zien wij het als twee verschillende zwangerschappen.

De ene met een heel verdrietig einde, die we een speciaal plekje in onze gedachten geven.

De andere met een super einde, na zoveel gedoe en onzekerheid, waar we nu ontzettend van genieten.

Het voelt nu goed, zo heeft het moeten zijn. Ons gezin is compleet. 

Voor iedereen om ons heen en iedereen die zo trouw meegelezen heeft; heel erg bedankt voor alle medeleven, steun, lieve berichten, kaartjes en bloemen.

Het is heel bijzonder geweest om ons verhaal op deze manier te delen. Wat begonnen is als een manier om iedereen in te lichten en niet elke vijf minuten in de supermarkt aangesproken te worden, is nu ook een dagboek geworden om onze achtbaan enigzins een bepaalde koers en rust te geven.

En, zoals trotse grote zus Elynn al zegt; 'Mama's buik is weer plat, dus nu mag ze mee in de Bobslee.'

Simpeler als dat kan het niet, het normale leven is weer begonnen.