De volgende fase...

Vrijdag 20 september.

Vandaag hebben we de eerste echo na de ingreep gehad. 

Ik zag er zelf de hele week al tegenop, vooral omdat ik niet goed wist of ik de tweeling nog wilde zien en ik bang was dat er toch iets zou zijn met baby 3. 

Na de ingreep heb ik me een aantal dagen heel rustig gehouden. Het heeft ook een paar dagen geduurd voordat alles echt binnenkwam. We hebben in zo'n achtbaan gezeten de laatste tijd, dat er toen maar weinig tijd was om na te denken. En zodra je de rust krijgt of moet nemen, komt alles er uit.. En dat heeft tijd nodig, in ieder geval bij mij. 

Zodra we binnen waren bij de gynaecoloog in Tilburg, werd er wederom weer met alle tijd en medeleven naar ons geluisterd. Ik begon natuurlijk te huilen toen ik vertelde dat ik tegen vandaag opzag en dat ik eigenlijk alleen maar wilde weten hoe het met baby 3 is. 

Ze hebben ons toen ook gelijk meegenomen naar het echo-apparaat om te gaan kijken.

Alles is goed met baby 3! Hij/zij is opgeschoven naar het midden van mijn buik, omdat er nu natuurlijk veel meer ruimte is en zwemt daar vrolijk rond. 

Pff, wat een opluchting. 

De gynaecoloog heeft ook nog even naar de tweeling gekeken, maar ik koos ervoor om niet te kijken. 

Nog niet, te heftig. 

We hadden Elynn meegenomen, we willen haar er zoveel mogelijk bij betrekken. Ze wilde 'de dokter vragen of ze een zusje zou krijgen'. Ze deed dit ook, met behulp van ons, maar werd helaas teleurgesteld. Nog te vroeg om het te kunnen zien...

Ik mag voorlopig, zolang dat ik dat zelf ook nodig vind, elke week terugkomen.

Ook al is er medisch gezien nu nog maar heel weinig risico dat er iets mis gaat (de eerst 24 uur waren het meest kritiek), maak je je onbewust toch zorgen. Dus zoveel controle is heel fijn! En het horen kloppen van dat ene gezonde hartje, maakt het toch allemaal een stuk minder verdrietig. 

Voor nu is dus medisch gezien alles oké.

En de rest volgt wel, gewoon rustig aan alles een plekje geven en ons ritme weer oppakken.